چندیست دچار دردهای بی درمان... - من و گل نرگس

غم غم غم ...

اشک اشک اشک...

بس است دیگر ... نریزید . دیگر تاب ندارم . خدایادیگر تاب ماندن ندارم . دیگر مرا دلی نمانده است

 ... همه چیز از دست رفت...

 من دیگر توان ندارم.مرا دیگر تحمل بودن در این سیاره ی رنج نیست.

چندیست که همه ی وجودم اشک و آه شده است و من ، من بی هیچ مرهمی بر  آن نمی یابم...

خدایا رحمی! خدایا مرهمی! بنده ات شکسته است . بنده ات دیگر نای حمل امانتت را ندارد .

خدایا ! چه بودم ؟ چه شده ام وچه خواهم شد؟

میدانم که همه درمان تویی و باز به غیر تو پناه آورده ام .

 من معنای کامل« کان الانسان ظلوما » هستم که از یاد برده ام که فقط تو معنای « الیس الله بکاف» هستی ...

دیر زمانیست که دچار دردهای بی درمان شده ام...دردهای بی مسکن!

آدمیان زمین آسمان ، دیگر رنگی ندارند... چشمانم حسی ندارند.

کودک درونم! چرا زانوی غم بغل گرفته ای؟ چه کسی شیطنت چشمانت را ربوده؟

چندیست سکوت ، مرهم دل  خسته ام شده است!

وخدایی که دلم را همچون شقایقی چید و به سینه اش کوبید.

و بوی نم دیوار های کاهگلیه دلم روی باران را کم کرده است.....

چندیست دچار دردهای بیدرمان شده ام....